در این جلسه ی 2 ساعته، قاسم لنگری، کارشناس ارشد مشاوره و مدرس کارگاه، به تبیین مفاهیم صحیح مسئولیت پذیری در کودکان و نوجوانان پرداخت. اهم موارد ذکر شده در کارگاه به شرح زیر بود:

فرزندپروری گر چه به عنوان راه حلی جهت تامین نیاز والدگری زوجین می‌باشد، اما برخلاف آن چه از عنوان آن برداشت می‌شود و گمان می‌رود که موضوعی به سادگی در آغوش گرفتن یک کودک است، آمیزه ای از موضوعات و مسائل پیچیده را در بر می‌گیرد که به هنگام ورود به این فرآیند و به تدریج برای مثلث فرزندپذیری دراین حوزه آشکار می‌شوند.

لنگری گفت: هر نسل روشهایی را که کارآمدی آن در طول زمان ثابت شده ، به نسل بعد انتقال داده است. در گذشته والدین ما ضرورتی نمی دیدند که درباره وظایف خود کتاب بخوانند یا در دوره های آموزش  " تربیت فرزند "  شرکت کنند. آنها در مهارتهای تربیتی کار آزموده بودند ، آنها تنها کاری را می کردند که پدرانشان انجام می داد. در شکل سنتی ، والدین درباره تمام رفتارهای فرزند تصمیم گیری می کردند.

 

تا زمانی که جامعه ی استبدادی پا برجا بود ، این روش تربیت فرزند موثر بود و هر نسل از والدین ، این شیوه ها را از والدین خود می آموخت. نسل کنونی والدین با جامعه تغییر یافته ای مواجه است که روشهای تربیت سنتی را منسوخ کرده است. با وجود این ، والدین هنوز روشهای موثر و جدیدتری نمی شناسند.

وی ادامه داد: این واقعیت را بپذیریم :

" تنها کسی که فرد در مقابلش کاملا مسئول است ، خود شخص است " بسیار اهمیت دارد.

اگر ما به سوی رابطه ای بر اساس تساوی و احترام متقابل گام برداریم ، عمده ترین منبع رفتارهای نامطلوب را در همه روابط انسانی از بین می بریم. از طریق سهیم شدن و نه کسب کردن است که کودک می تواند احساس و نهایی تعلق و ارزش را به دست آورد. ( جلب توجه هدف کاذبی است که به تغذیه مداوم نیاز دارد )

لنگری در ادامه کارگاه گفت: در یک جامعه رقابتی بسیاری از والدین می خواهند فوق العاده باشند و فرزندانی با نشاط و موفق داشته باشند؛ فرزندان به این باور می رسند که برای احساس تعلق باید در مرکز خانواده و مورد توجه باشند. و این رضایت بخش وجود انسان نیست. زیرا "راه واقعی برای زندگی در بخشش ، کار برای دیگران ، مشارکت در گروه و همکاری است. "

قرآن مسلمانان را به تعاون و همکاری و ایجاد جامعه ای متحد تشویق می کند ، جامعه ای که مومن ، خود را جزئی از بنای رفیع تکامل یافته آن حس کند.

" همواره در راه نیکی و پرهیز کاری با هم تعاون کنید و هرگز ر راه گناه و تعدی همکاری ننمایید "مائده آیه 2

 

در گذشته بچه ها در خانه یاد می گرفتند که از طریق استفاده از پاداش و تنبیه ، مسئول باشند . در نتیجه می آموختند که دیگران مسئول رفتار آنها هستند.

در یک خانواده آزادمنش بچه ها انتخاب می کنند که مسئول باشند ، نه به دلیل فشار از بالا بلکه به این خاطر که از درون به انجام آن ترغیب می شوند. این اساس خویشتن داری است.

والدین باید بیاموزند که هر رفتاری عواقب یا پیامدی دارد و اجازه دادن به بچه ها برای تجربه پیامد یا عواقب رفتارشان مهمترین و موثرترین روش تربیتی است. بچه ها آزادند تا انتخاب کنند و پیامد هر رفتاری را که به نظم تجاوز کند تجربه نمایند.

در  پایان نیز جلسه پرسش و پاسخ برگزار شد.