دکتر بهنام فر در ابتدای این کارگاه به اهمیت تقویم و گاهشماری در تمدن اشاره کردند و معنی و مفهوم آن را اینگونه تعریف کردند: زمان محیطی است که وقایع در آن به توالی یا ظاهرا به توالی رخ می دهد و گاهشماری یکی از روشهای اندازه گیری طول زمان است. گاهشماری حساب کردن و شمردن زمان است بر حسب واحدی به نام سال و از شروع مبدا زمان. ایشان دستگاه های ابتدایی زمان سنجی را ساعت آبی، ساعت آفتابی، ساعت شنی، ساعت شمعی و اسطرلاب معرفی کردند.

در ادامه دکتر بهنام فر به معرفی مظاهر طبیعت در اندازه گیری زمان اشاره کردند و گفتند خورشید و ماه و اجرام آسمانی، درختان یا گیاهان، تغییرات شرایط جوی، مهاجرت پرندگان و مسائل دیگر، طغیان رودها و برداشت محصولات جزیی از این مظاهر بوده اند.

سپس به تفضیل در مورد مفاهیم برج و منطقه البروج بحث شد و اشاره شد که برج به معنی کوشک و قصر است اما در معنی نجومی به منزلگاه ستارگان و یا یکی از دوازده بخش منطقه البروج است. از جمله دانشمندان ایرانی که در این زمینه مطالعات فراوانی داشته اند می توان به عبدالرحمن صیرفی ایرانی اصل، ابوریحان بیرونی و خواجه نصیر الدین طوسی اشاره کرد. سپس اسامی صورفلکی یا بروج دوازده گانه گفته شد و تقویم های مشهور نیز مورد بررسی قرار گرفت: تقویم اسکندری و تقویم ترکان که برای این دو تقویم خواجه نصیرالدین طوسی و ابوریحان بیرونی تلاش های بسیاری کردند.

سپس به انواع تقویم در دوره اسلامی نیز اشاره شد: تقویم هجری قمری و تقویم جلالی از مهمترین آن ها بوده اند.

دکتر بهنام فر سپس به معرفی شاخص ترین دانشمندان این حوزه پرداختند و گفتند: خواجه نصیرالدین طوسی، ابوالوفا بوزجانی، ابوریحان بیرونی، عمرخیام نیشابوری، غیا ثالدین جمشید کاشانی، از جمله شاخص ترین آن ها بوده اند.

در ادامه کارگاه به گاه شماری و آيين ها در ایران اشاره شد:

مهمترین گاهشماری مورد استفاده مردم از قرار زیر بوده است:

گاهشماری کشاورزی (کشت و زرع(

گاهشماری دامداری (کوچ و ییلاق و قشلاق(

گاهشماری جشن ها (مراسمات آیینی، نوروز(

گاهشماری عزاداری ها(مراسماتی چون ده روز اول محرم و یا رویت هلال ماه رمضان و شوال)

در  پایان نیز جلسه پرسش و پاسخ برگزار شد.